นัยน์ตาของเรานั้นสามารถมองเห็นทุกอย่างได้รอบตัวแต่กลับมองไม่เห็นตัวเอง ฝุ่นละอองเข้าตาเมื่อใด ก็ต้องอาศัยกระจกหรือความช่วยเหลือของมิตรสหาย ถึงจะปัดเป่าออกไปได้ แต่ใจของเรานั้นพิเศษกว่าตรงที่ไม่เพียงรับรู้หรือจดจำสิ่งที่อยู่นอกตัวได้เท่านั้น หากยังสามารถมองเห็นตัวเองได้ เห็นทั้งสภาวะอาการที่เกิดขึ้นกับใจตลอดจนความรู้สึกนึกคิดที่ปรุงแต่งจิตใจเห็นใจได้ก็เพราะมีตาวิเศษ ตานั้นก็คือสติและปัญญา